กับดักคนเก่ง

คนเราทุกคนมีทั้งส่วนที่เหมือนๆกันและส่วนที่แตกต่างกัน  ส่วนที่เหมือนกันก็เช่น พื้นฐานทางกายภาพ อย่าง มีมือ มีเท้า มีแขนขา มีสมอง  มีความต้องการอาหาร น้ำ อากาศ เครื่องนุ่งห่ม และต้องการป้จจัยพื้นฐานในการดำรงชีวิตที่เหมือนๆกัน ส่วนที่ต่างกัน ก็เช่น เรื่องของ ทัศนคติ ความคิด ความเชื่อ  นิสัย ความชอบ ไม่ชอบ ที่แตกต่างกัน ความเหมือนและแตกต่างกันนี้ ทำให้สังคมของมนุษย์มีความหลากหลาย มีสับสับ ซับซ้อนวุ่นวาย มีเรื่องหนึ่งที่คนทุกคนชอบเหมือนๆกันคือ อยากเป็นคนเก่ง

ซึ่งความเก่งนั้น บางทีก็เก่งได้เองจากพรสวรรค์  บางคนก็เก่งได้จากการฝึกหัดและฝึกฝน  เมื่อเก่งขึ้นมาได้แล้ว จะมีจุดหนึ่งที่ความเก่งจะกลับมาทำร้ายตัวเอง นั่นคือ จุดที่คนเก่งอยู่ในอาการลืมตัว หรือตกอยู่ในความประมาท หรือหลงตัวเอง เราเรียกอาการเหล่านี้ว่าเป็นกับดักคนเก่ง  ที่คนเก่งหลายๆคนไปได้ไม่ไกลเพราะติดกับดักเหล่านี้ มีอะไรบ้าง มาดูกันเลย

ข้อแรก การหลงตัวเอง

ชอบการยกยอปอปั้น เสพติดแต่ความสเร็จเก่าๆ  ชอบคิดว่าตัวเองเก่งกว่าใครๆ การหลงตัวเองนี้จะมาพร้อมกับนิสัยชอบดูถูกคนอื่น

ข้อสอง ทำงานแบบศิลปินเดี่ยว

ประมาณว่า ต้องตัดสินใจเอง ต้องคิดเอง ออกแบบเอง ลงมือทำเอง ไม่ไว้ใจคนอื่น ไม่เชื่อมือลูกทีม ถนัดแต่งานที่ตัวเองต้องลงมือทำเอง เพื่อต้องการโชว์ความเก่ง เมื่อเจอกับงานใหญ่ๆ คนพวกนี้จะไปไม่เป็น และไม่สามารถเติบโตขึ้นไปสู่การจัดการงานที่ใหญ่ได้

ข้อสาม  เรียกร้องและชอบต่อรอง

เพราะว่าหลงตัวเองก็จะประเมินตัวเองสูงมากๆ  และคาดหวังไว้สูงเช่นกัน ในหัวมีแต่เรื่องยศ เรื่องตำแหน่ง  ทำงานเพื่อหวังผลและต่อรองในเรื่องของตัวเอง

ข้อสี่  ไม่เห็นหัวผู้ใหญ่

ไม่สนใจระบบอาวุโส  ไม่นอบน้อมไม่ยอมก้มหัวให้ใคร เพราะถือว่าตัวเองมีความสามารถ  แต่จะเกิดการนับถือผู้อาวุโสขึ้นมาทันที ถ้าผู้อาวุโสนั้นมีอำนาจในการตัดสินใจให้คุณให้โทษกับตนเอง

ข้อห้า ชอบเอาเครดิตของคนอื่นมาใส่ตัว

ฉวยโอกาสการอยากแจ้งเกิดของเด็กใหม่ๆ โดยขอให้ใส่เครดิตตัวเอง เพื่อเป็นบันไดให้กับเด็กใหม่ในการไต่เต้า แต่จริงๆแล้วอาจเพราะอิจฉา กลัวคนอื่นเก่งเกินหน้าเกินตา

ข้อหก ไม่ยอมพัฒนาตัวเอง

 โลกทุกวันนี้เปลี่ยนแปลงเร็วมาก คนเก่งที่ไม่ยอมพัฒนาตัวเอง เพราะหลงแต่ความสำเร็จในอดีต และคิดว่าจะคงอยู่ตลอดไป จะไม่ขวนขวาย ต่อยอดองค์ความรู้ตัวเอง สุดท้ายก็ถูกเด็กรุ่นใหม่แซงหน้า

ข้อสุดท้าย แพ้ภัยตัวเอง

คนเก่งที่จิตใจไม่ดี ทำเรื่องร้ายๆกับคนอื่นไว้มาก จะด้วยความประมาทหรือหลงตัวเองก็ตามแต่  สุดท้ายเรื่องร้ายที่เคยก่อไว้จะกลับมาทำร้ายตัวเอง  คนที่เก่งมาก ถ้าได้ทำเรื่องร้าย จะร้ายลึกและรุนแรง ผลกรรมที่กลับมาก็จะรุนแรงด้วยเช่นกัน

สิ่งที่กล่าวมา ถือเป็นกับดักที่ทำให้คนเก่งตายน้ำตื้น เพราะหลงคิดไปว่า ตัวเองเก่งคนเดียว คิดว่าทุกสิ่งจะจีรังยั่งยืน  มองตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่งทุกอย่าง  ทำให้ตายอดและใจบอด มองไม่เห็นคุณค่าและความดีของคนอื่น  เมื่อถึงจุดหนึ่งคนเก่งเหล่านี้จะไปต่อไม่ได้ เพราะงานใหญ่ต้องใช้คนมากมาย  การจะไปให้ไกลกว่าเดิมต้องอาศัยสิ่งที่มากกว่าตัวเอง หากเราเอาแต่ตนเองเป็นที่ตั้ง สักวันจะต้องถึงทางตัน เพราะคนเรามีความสามารถจำกัด ไม่มีใครรู้ไปทุกเรื่อง ไม่มีใครเก่งไปทุกด้าน  ดังนั้นต้องมองการณ์ให้ไกลเข้าไว้ มองอะไรให้พ้นไปจากผลประโยชน์ของตัวเอง  เอาใจเขามาใส่ใจเรา  รู้จักพึ่งพาอาศัย แบ่งปัน มีน้ำใจและนอบน้อมต่อผู้อื่น  ทำได้ดังนี้เราจะเก่งอย่างยั่งยืนและตลอดไป