แม้จะเป็นลูกของเรา แต่พวกเขาก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง

ทุกเกิดที่เกิดมาบนโลกใบนี้จะต้องมีสถานะเป็นลูกของพ่อและแม่  แต่ไม่ใช่ทุกคนบนโลกนี้ที่จะได้เป็นพ่อคนแม่คน  ทุกคนล้วนผ่านประสบการณ์การเป็นลูก แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีประสบการณ์ในการเป็นพ่อแม่  แต่ไม่ว่าจะเคยเป็นพ่อเป็นแม่ เป็นลูก มาแบบไหนก็ตามหรือไม่เคยเป็นพ่อแม่คนก็ตาม บทความล้วนมีประโยชน์ต่อผู้อ่านไม่มุมใดก็มุมหนึ่ง มีคนเขียนถึงขวบปีของลูกในวงรอบต่างๆกันได้น่าสนใจสรุปได้ว่า

ตอนลูกอายุ 3 ขวบ

วันที่ลูกไปโรงเรียนวันแรก วันที่ลูกต้องห่างไกลพ่อแม่เป็นวันๆเป็นครั้งแรกในชีวิต  ลูกๆเอาแต่ร้องไห้ กอดแม่ไว้ไม่ยอมปล่อย  แม้แม่พ่อจะห่วงหาลูกแค่ไหน ก็ต้องยอมตัดใจ ให้ลูกได้ไปโรงเรียน วันนั้นแม่รอให้ถึงตอนบ่ายไวๆ จะได้ไปรับลูกกลับคืนมา และลูกก็จะกลับมากอดแม่พร้อมทั้งบอกแม่ว่า แม่จ๋า ลูกคิดถึงแม่มากที่สุดเลย  ในช่วงนั้นเป็นช่วงที่กอดลูกแล้วให้ความรู้สึกว่า ได้กอดทั้งหมดของชีวิตเอาไว้

พอลูกอายุได้ 6 ขวบ

 ลูกๆสามารถเดินเข้าห้องเรียนได้โดยพ่อแม่ไม่ต้องตามไปส่ง ตอนนี้ลูกเรียนระดับชั้นประถมศึกษาแล้ว ลูกเริ่มโต พ่อแม่รู้สึกภูมิใจมากที่ลูกสามารถทำหลายๆอย่างได้ด้วยตนเอง  แต่ในใจลูก ลูกเริ่มก้าวเดินออกจากชีวิตของพ่อแม่ได้แล้ว ลูกชอบไปโรงเรียน ลูกบางคนชอบออกนอกบ้านไปเล่นกับเพื่อนๆ  ลูกเริ่มที่จะทำอะไรตามใจชอบ  โดยไม่ต้องมีพ่อแม่อยู่ใกล้

เมื่อลูกอายุ 12 ขวบ

เข้าเรียนมัธยมต้น บางคนอาจได้ไปอยู่โรงเรียนประจำ นานๆครั้งถึงจะได้กลับบ้าน  ชีวิตของเขามีแต่คำว่า เพื่อน ๆ ๆ แล้วก็เพื่อน  เวลาที่พ่อแม่จะทำอะไรให้ ลูกอาจบอกว่า แม่ไม่ต้องหรอก เขาทำเองได้ ตอนนั้นพ่อแม่เริ่มที่จะรู้สึกว่า ตัวเองหมดความสำคัญ ลูกอาจไม่ต้องการพ่อแม่แล้ว

พออายุ 18 ปี

ลูกไปเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองใหญ่  ปิดเทอมถึงได้กลับบ้านมาหาพ่อแม่  ในช่วงปิดเทอม แม่จะเตรียมของโปรดให้ลูกไว้เต็มไปหมด    แต่ลูกก็กลับมาอยู่บ้านไม่กี่วันก็มีเรื่องที่จะต้องไปทำกิจกรรมกับเพื่อน ไปทำกิจกรรมของคณะ  หรือบางคนก็ออกไปแวะเวียนอยู่กับเพื่อนเก่าสมัยเด็กในละแวกบ้าน  สิ่งที่แม่ไม่อยากได้ยินคือ ลูกบอกให้แม่กินข้าวได้เลย ไม่ต้องรอ วันนี้เขาไปกินข้าวกับเพื่อนๆ

เมื่อลูกเรียนจบมหาวิทยาลัย

ลูกต้องไปทำงานไกลบ้าน ปีใหม่หรือสงกรานต์ถึงจะได้กลับมาหาแม่พ่อ กลับมาครั้งหนึ่งก็อยู่ได้แค่วันสองวัน ก็ต้องไปทำงาน  สิ่งที่พ่อแม่รอก็คือ เสียงโทรศัพท์ที่ลูกโทรมาคุยด้วย

เมื่อลูกแต่งงาน

ชีวิตเขาก็ต้องมีคนรัก ที่ต้องคอยห่วงและดูแล มีพ่อแม่ฝ่ายสามีหรือฝ่ายภรรยาที่ต้องกลับไปหาและเยี่ยมเยียน เท่ากับว่าเวลาที่ลูกมีให้พ่อแม่ที่แต่เดิมก็น้อยอยู่แล้ว ต้องถูกหารสอง ทำให้น้อยลงไปอีก

กว่าที่คนเป็นพ่อเป็นแม่จะคุ้นชินและทำใจได้กับการที่จะต้องห่างจากลูกนานๆก็ถึงตอนแก่แล้ว เห็นตัวเองเป็นคนแก่สองคน คอยเฝ้าบ้าน รอการกลับมาของลูกๆ

จนถึงวันที่ลูกมีลูกเป็นของตัวเอง 

พ่อแม่ก็จะไม่ใช่สมาชิกในบ้านเขาอีกต่อไป  ครอบครัวของลูกจะมี 3 หรือ 4 คน ที่จะไม่มีพวกพ่อแม่เป็นส่วนประกอบอีกแล้ว  พ่อแม่ก็จะชินกับชีวิตแบบนี้ไปเอง วันๆได้แต่เปิดดูรูปเก่าที่ถ่ายไว้สมัยที่ลูกยังเล็ก เป้นเด็กสนุกสนาน  แต่ในใจพ่อแม่คิดเสมอว่า ไม่ว่าลูกจะไปอยู่ที่ไหน ลูกๆยังคงเป็นสมาชิกในบ้านของพ่อแม่ตลอดไป

บทความนี้เป็นบทความที่กินใจ เตือนใจพ่อแม่ลูกได้เป็นอย่างดี  ถ้าเป็นพ่อแม่ก็หวังว่าจะยอมรับเรื่องเหล่านี้ว่าเป็นไปตามธรรมชาติ แม้เราจะคิดว่าลูกเป็นของเรา แต่พวกเราก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง  แต่ถ้าเป็นลูก ก็ควรจะรับรู้และเข้าใจว่า พ่อแม่ยังเห็นเราเป็นสมาชิกในบ้านของพวกท่านเสมอ ต้องหาโอกาสไปเยี่ยมเยียนและอยู่ใกล้ชิดท่านอย่างสม่ำเสมอ เพราะอย่าลืมว่า วันหนึ่งที่ลูกของเรามีลูก เราก็จะมีความรู้สึกแบบเดียวกับพ่อแม่ของเราเช่นกัน